Το άθλημα είναι σε αναστολή
Ο Εθνικός Γ.Σ. είχε κολυμβητικό τμήμα από τη δεκαετία του ’20 και υπήρξε μεταξύ των ιδρυτικών συλλόγων της κολυμβητικής ομοσπονδίας (ΕΚΟΦ).
Το τμήμα της κολύμβησης του Εθνικού Γ.Σ. Αθηνών συγκαταλέγεται στα παλιότερα του Συλλόγου με πλούσια παράδοση και σημαντικές διακρίσεις στον χώρο της κολύμβησης. Από αυτό αναδείχτηκαν εξέχοντες Έλληνες κολυμβητές, όπως η Ελένη Αυλωνίτου, η Βιβή Πρωτόπαππα, ο Χαράλαμπος Παπανικολάου και ο Νίκος Μόρφης.
Το 1959 το τμήμα κολύμβησης κατέκτησε την 3η θέση στο Πρωτάθλημα Ελλάδος ανδρών. Το 1990 το τμήμα κολύμβησης κατέκτησε την 3η θέση στο Πρωτάθλημα Ελλάδος στη γενική βαθμολογία.
ΕΛΕΝΗ ΑΥΛΩΝΙΤΟΥ
Εθνική Κολυμβήτρια & Πρωταθλήτρια
Η Ελένη Αυλωνίτου γεννήθηκε στην Αθήνα. Ξεκίνησε την κολύμβηση σε ηλικία 10 ετών στον Εθνικό Γυμναστικό Σύλλογο Αθηνών, ένα από τα αρχαιότερα αθλητικά σωματεία της χώρας. Η έναρξη της αθλητικής της παρουσίας συνέπεσε με την ανάληψη της ομάδας κολύμβησης του Εθνικού από τον φημισμένο προπονητή Γιώργο Μπία. Μέσα στον πρώτο χρόνο στις πισίνες η Ελένη Αυλωνίτου σημείωσε 3 φορές πανελλήνιο ρεκόρ στην ηλικιακή κατηγορία της (κορασίδων Β΄) στα 100 μ. ύπτιο. Το 1971, σε ηλικία 13 ετών (κατηγορία κορασίδων Α΄), η Ελένη Αυλωνίτου σημείωσε για πρώτη φορά εθνικό ρεκόρ γυναικών (100 μ. ύπτιο και 800 μ. ελευθέρας). Τον Μάρτιο 1972, με προπονητή το Γιώργο Μπία, η Ελένη Αυλωνίτου έγινε η πρώτη Ελληνίδα κολυμβήτρια που εξασφάλισε την πρόκριση σε Ολυμπιακούς αγώνες. Συμμετείχε στους Ολυμπιακούς αγώνες του Μονάχου σε 4 αγωνίσματα (200 μ. και 400 μ. μικτή ατομική, 400 μ. και 800 μ. ελευθέρας).[4] Εκείνη τη χρονιά ο Πανελλήνιος Σύνδεσμος Αθλητικού Τύπου την ανακήρυξε καλύτερη κολυμβήτρια του 1972. Το 1973 ο Πανελλήνιος Σύνδεσμος Αθλητικού Τύπου ανακήρυξε την Ελένη Αυλωνίτου κορυφαία αθλήτρια της χρονιάς. Αφού διέκοψε την κολύμβηση γιά ένα χρόνο το 1976, επανήλθε με επιτυχία στην αγωνιστική δράση το 1977, βελτιώνοντας τα πανελλήνια ρεκόρ της 12 φορές ως το 1980.
Συνολικά η Αυλωνίτου σημείωσε 121 πανελλήνια ρεκόρ σε όλες τις ηλικιακές κατηγορίες (3-1969, 13-1970, 29-1971, 42-1972, 21-1973, 1-1974, 4-1977, 1-1978, 7-1979) σε 7 ατομικά αγωνίσματα (100 μ., 200 μ., 400 μ. και 800 μ. ελευθέρας, 200 μ. και 400 μ. μικτή ατομική και 100 μ. ύπτιο) και 2 ομαδικά (4 Χ 100 μ. ελευθέρας και 4 Χ 100 μ. μικτή ομαδική). Στο Εθνικό πρωτάθλημα κατέκτησε 35 μετάλλια (28 χρυσά, 6 αργυρά, 1 χάλκινο). Στους Βαλκανικούς Ανδρών – Γυναικών συγκέντρωσε 14 μετάλλια (7 χρυσά, 4 αργυρά, 3 χάλκινα) και σημείωσε Βαλκανικά ρεκόρ σε 4 ατομικά αγωνίσματα (400 μ. και 800 μ. ελευθέρας, 200 μ. και 400 μ. μικτή ατομική).
Η Αυλωνίτου είχε σημαντική επίδραση στην Ελληνική κολύμβηση, αποτελώντας αθλητικό πρότυπο της γενιάς της. Η ασυνήθιστη για την εποχή εικόνα μιας νεαρής κοπέλας που κέρδιζε χρυσά μετάλλια σε διεθνείς αγώνες προκάλεσε σημαντικό ενδιαφέρον για την κολύμβηση, που μέχρι τότε ήταν κάπως «αριστοκρατικό» άθλημα στην Ελλάδα. Αν και η ίδια κυριάρχησε στην Ελληνική γυναικεία κολύμβηση μέχρι το 1980 που αποσύρθηκε, την ακολούθησε μιά σειρά από κορυφαίες Ελληνίδες κολυμβήτριες.
Η Βιβή Πρωτόπαππα, επίσης του Εθνικού ΓΣ με προπονητή τον Γιώργο Μπία, καθώς και η Σοφία Δάρα και αργότερα η Έλλη Ρουσσάκη του Ολυμπιακού ΣΦΠ διατήρησαν ζωηρό το ενδιαφέρον γιά τη κολύμβηση μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1990, όταν η κολύμβηση είχε γίνει πια διαδεδομένο άθλημα.
ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ
Κέρδισε το πρώτο χρυσό Μετάλλιο (100μ ύπτιο) για την ελληνική κολύμβηση, σε Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα Νέων, ανήμερα της 28ης Ιουλίου του ’85 στη Γενεύη. Εκεί, όπου, κρέμασε στο λαιμό του και 3 ασημένια Μετάλλια (200μ ύπτιο, 200 και 400μ Μ. Ατομική), τα περισσότερα από κάθε άλλον κολυμβητή μας, σε μία μόνον αντίστοιχη διοργάνωση.
Την ίδια χρονιά, ο γεννημένος στις 22 Μαϊου του 1969 Χαράλαμπος, στο Ηράκλειο και τους Βαλκανικούς αγώνες, είχε πετύχει Ευρωπαϊκό Ρεκόρ Νέων στα 400μ Μ. Ατομική, με επίδοση 4.30.77.
Με τις επιτυχίες του αυτές, ο Χαράλαμπος, αναδείχτηκε Κορυφαίος Έλληνας Αθλητής για το 1985, στη σχετική ψηφοφορία του Πανελλήνιου Συνδέσμου Αθλητικού Τύπου (ΠΣΑΤ).
Ο Παπανικολάου, με τις 15 πανελλήνιες νίκες συνολικά σε επίπεδο ανδρών, μετείχε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1988 (Σεούλ), τα Παγκόσμια Πρωταθλήματα του 1986 (Μαδρίτη, 4 μικροί Τελικοί) και του Περθ (1991), τα Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα του 1985 (Σόφια), του Στρασβούργου (1987), της Βόννης (1989, 8ος στον Τελικό των 400μ Μ. Ατομικής) και της Αθήνας (1991), ενώ κατέκτησε 2 ασημένια Μετάλλια και ένα (1) χάλκινο, στους Μεσογειακούς Αγώνες της Λαττάκεια (1987), ένα (1) ασημένιο και ένα (1) χάλκινο Μετάλλιο, στους αντίστοιχους της Αθήνας (1991).
